এখন উপন্যাসৰ কথাৰে

          'অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা'--- এই নামটোতেই কিবা এক অদ্ভূত যাদু সোমাই আছে। শব্দকেইটা শুনাৰ লগে লগে সকলো মনোযোগ সেইফালে গুচি যায়। মানে এক আকর্ষনী শক্তিৰে শুনোঁতাজনৰ মনটো ই টানি নিয়ে নিজৰ ফালে। কাঞ্চন বৰুৱাৰ (ভুৱন মোহন বৰুৱা) এই যুগজয়ী উপন্যাসখন ষষ্ঠ কি সপ্তম শ্রেণীত থাকোঁতেই প্রথম পঢ়িছিলোঁ, বৰদেউতাৰ কিতাপৰ আলমাৰিৰপৰা উলিয়াই। শব্দবোৰে চকুৰ আগত এখন এখনকৈ জীৱন্ত ছবি আঁকি গৈছিল। নিজকে নায়কৰ (চন্দন) ঠাইত কল্পনা কৰি ৰোমাঞ্চিত হৈছিলো। 'শুকুলা'ৰ পিঠিত উঠি পলকতে বকুলপুৰ পাইছিলোগৈ, কাঞ্চনমতীৰ পাৰে পাৰে ঢপলিয়াই ফুৰিছিলোঁ, কমল সৰোবৰৰ পদুম পাতৰ নিয়ৰ টোপালত জুখিছিলোঁ বেলিৰ তেজ।

পাছত কিতাপখন কেইবাবাৰো পঢ়িছোঁ। প্রতিবাৰেই ৰোমাঞ্চিত হৈছোঁ একেদৰে। অনুভৱ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ চম্পাৰ বুকুৰ 'গৰুগাড়ীৰ লিক'যেন দাগকটা ঘাৰ যন্ত্রণা আৰু সপোনৰ ৰং হেৰুৱা এদল সৰল মানুহৰ বুকুৰ বেদনা। কিতাপখন পঢ়ি বহু ঠাইত আমোদ পাওঁ আৰু সৰহখিনি ঠাইত শব্দবোৰে চকুপানীবোৰ জোকাই থাকে। তেতিয়া হয়তো আত্মাভিমানী আৰু দৃঢ় গৌৰীয়ে আখৰৰ মাজৰপৰা ওলাই আহি মোৰ কান্ধত হাত থয়। কি সংলাপ! কি দৃশ্যপট!!

          আজিলৈকে বহুকেইজন লেখকৰ বহুসংখ্যক উপন্যাস পঢ়িছোঁ। তাৰে ভিতৰত মোৰ আটাইতকৈ প্রিয়, যিকোনো সময়তে আৰু বাৰে বাৰে পঢ়িলেও আমনি নলগা কিতাপখনেই 'অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা'।

(১৮/৭)