প্রিয় ডায়েৰীখনৰ কথাৰে

           প্রায়ে ভাবোঁ নিয়মীয়াকৈ ডায়েৰী লিখোঁ বুলি, কিন্তু নহয়গৈ। দুখনকৈ ডায়েৰী পেট পেলাই পৰি থাকে টেবুলত। পিছে ব্যস্ত (বা অলস) দিনটো লিখি পেলোৱা কেতিয়াও নহয়গৈ (অথবা নোৱাৰোঁগৈ)। কেতিয়াবা আৰম্ভণিৰপৰা চাওঁ--- ২8 ঘন্টাৰ খতিয়ানৰ ঠাইত কিছুমান টুকুৰা-টুকুৰ বাক্য বা দফা। হঠাতে কেতিয়াবা লিখিম বুলি আৰম্ভ কৰা গদ্যৰ টুকুৰা (আধৰুৱা হৈ ৰোৱাটোৱে সিহঁতৰ ভাগ্য)। স্কেটচেৰে লিখি ৰখা কিছুমান ফোন নং আৰু ই-মেইল ঠিকনাও ভালদৰে চকুত পৰাকৈ জিলিকি থাকে। তাৰ মাজতে প্রিয় গীতৰ একোখন তালিকা, অহাবাৰলৈ কিনিব লগা কিতাপৰ নাম ইত্যাদি ইত্যাদি। কাঠপেঞ্চিলৰ স্কেটচ্ দুটামানেই মাজতে ভূমুকি মাৰে। নাই, তথাপিও নাই এৰি অহা দিনবোৰ ইয়াত। প্রায় প্রতিটো পৃষ্ঠাতে অনুভৱৰ ডুখৰীয়া কাব্য কিছুমানৰ উপস্থিতি অৱশ্যেই থাকে। অর্থাত্‍ আৱেগ-অনুভূতিবোৰ ডায়েৰীখনে ঠিকেই ধৰি ৰাখে। সেইফালৰপৰা ডায়েৰীখন মোৰ প্রিয় বন্ধুৰ অন্যতম। প্রায়ে ভাবোঁ, মাথোঁ ভাবোঁ ডায়েৰী লিখিম বুলি। পিছে কেতিয়াকৈ সেইটোহে নাজানো।