Skip to main content

Just like a story…



A mild wind is running all through the city. Fragmented floral yellows are scattered everywhere. The wind can become storm at timesthe wind cannot be confined in. It cannot be bound by any ordinance. Can we transform ourselves to the keynote of the wind? Parash thought, lighting the next cigarette at his moonlit terrace. Can we live free, independent of all and alone like this wind? Can we spend our entire days without any worries or concern for future? Maya used to say, “One can’t always live alone. At least old age needs company.” This is the general rule. At least she thinks so.
Maya!! What was Parash’s relation with Maya? A relationship complicated or contrary to the customs of society for many but simple as a straight line for both of them. A conditional contract for a limited time span!! There wasn’t any hollow promises or compulsion or terribly frustrating sophisticationthere were (Should it be in past tense? He often wonders.) only the most ancient magic mankind has ever known. And there was the circle of acquaintances that tried with the obvious hope of cornering them into an official (or social you may say) binding. Why? Is it indispensable duty for the lovers to get married? Yes, of course. You are cheating the third person(s) otherwise. Is it? We don’t think so. Yes it is! Not at all! Yes yes, it is bound to be. Radha-Krishna, Radha-Krishnasomeone yells from the dusky background.
The wind has no home at all, just like the Bedouins. And what about man? (And the Bedouins?) Parash looked at the burning cigarette slowly turning into ashes. They are mortal. People are afraid of being lost—of being disappeared permanently. This is the obvious reason for them to build a home, to extend their family. A sign they want to leave behind that they loved, they laughed, they cried, ….they lived once.  This is a rule too. One who has a home, a family, a society, cannot match himself or herself with the ever-free wind.
All these thoughts reminded him of Samiran, who switched between record numbers of jobs during last four years. They used to be inside the inner circle of each other. Recently they met in Naharlagun.
: ….. I am considering staying here forever, you know, for her. Rinya. Rinya Kop her name is.
: Ow really? Finally Arunachal has got her most mischievous son-in-law then.
: ……..
Samiran has no one in this living world.  He hasn’t got any permanent address yet and thus has one of the utmost similarities with the wind. Can he be free and independent too? At this very moment the answer is no!
Parash’s mother is currently suffering from an irritably growing habit of reminding him the urgency of a daughter-in-law. Why on earth one’s attaining of earning ability should be followed by marriage?? Marriage at 30, kids at 32, kids’ school-college-university (art school-racket-medal perhaps!) kids earn wings, they find love, …. And after that? Are you allowed to wait with your grandchildren for the obvious end? When did you live according to your own chapter and verse? This might sound complicated or rather controversial but you will always be greeted there by a big ‘NEVER’!  A life 60 years long should have been more interesting than this. Parash thought. He cannot discuss all these ‘things I think’ stuff with his mother. So it is his solitary job to think.
There is nothing that happened in our life beyond principles. Nothing happened in Parash’s life or his mother’s. Nothing extra-ordinary happened in mine or your life (I wonder, did something happen in Bhupen da’s? Dali or Mamoni baideu’s?). We are no one, just a pack of ordinary people. We cannot see ourselves going outside the frame. We are no match to the wind. None of us can make Anuradha baideu’s story ‘EJON PURUSHOR GOLPO EGORAKI NARIR GILPO’ actually happen. Not Samiran. Not Parash. Even Maya can’t make it happen.

(‘EJON PURUSHOR GOLPO EGORAKI NARIR GOLPO’ is a short story from Anuradha Sarma Puzari’s collection named ‘KETHERINAR SOITE ETA NIRJAN DUPORIYA’. My sincere apology to baideu, my favourite author.)

Comments

জনপ্ৰিয় লেখাসমূহ

হীৰুদাৰ কবিতা ----- শাওণ, পথাৰ ইত্যাদি

তুমিতো জানাই               এই কবিৰ আৰু একো নাই এটাই মাথোঁ কামিজ          তাৰো ছিগো ছিগো চিলাই প্রেম নিশ্চয় এনেকুৱাই        আৱৰণ খুলি হৃদয় জুৰাই।                                               (ভোগালি)           হীৰেণ ভট্টাচার্য---- সাহিত্যপ্রেমী প্রতিজন অসমীয়াৰ মৰমৰ, শ্রদ্ধাৰ 'হীৰুদা'। তেওঁৰ অনুপম, বাছকবনীয়া শব্দৰাজিয়েই তেওঁৰ পৰিচয়। ১৯৩২ চনত যোৰহাটত জন্মলাভ কৰা এইগৰাকী কবিৰ কবিতাৰ মূল বিষয়বস্তু মানুহ আৰু বৰণীয়া প্রকৃতি; মানুহৰ সুখ-দুখ, প্রেম-প্রত্যাশা। বিষ্ণুৰাভা বঁটা বিজয়ী (১৯৫৮) হীৰুদাৰ প্রথমখন কবিতা সংকলন 'মোৰ দেশ মোৰ প্রেমৰ কবিতা' প্রকাশিত হয় ১৯৫৭ চনত। 'শইচৰ পথাৰ মানুহ' কবিতা সংকলনৰ বাবে ১৯৯২ চনত হীৰুদাক সাহিত্য অকাডেমী বঁটাৰে সন্মানিত কৰা হয়।            হীৰেণ ভট্টাচার্যৰ কবিতাৰ এক বুজন সংখ্যক কবিতাৰ বিষয়বস্তু সদা পৰিৱর্ত্তনময়ী প্রকৃতি। ইয়াৰে বহুখিনি শইচৰ পথাৰ, খেতিয়ক আৰু কৃষিকার্যক লৈ ৰচিত। তেওঁৰ কবিতাত কথা কয় শস্যৰ বীজে----- "মোক টানকৈ ৰ'দাই টোমত ভৰাই থোৱাঁ ভঁৰালঘৰৰ চোতালখনতে                    মৌ-সৰা দি জহি

পথাৰত খোৱা-লোৱাৰ আনন্দ

আলোকচিত্ৰ: চন্দন নদী আৰু পথাৰ   —   এই দুয়োটা উপাদান মিলিয়েই গঠিত হৈছে অসমৰ সাংস্কৃতিক জীৱনৰ কাঠামো । এই দুই উপাদানক কেন্দ্ৰ কৰি ৰচনা হয় অসমীয়া গ্ৰাম্য জীৱনৰ টুকুৰা - টুকুৰ ছবি । অসমত পথাৰ বুলিলে আমি সততে ধান খেতিৰ পথাৰকেই বুজো । আহাৰ - শাওনমহীয়া ডাৱৰীয়া আকাশৰ তলত ৰোৱণীয়ে ভূঁই ৰূই থকা , আঘোণৰ পথাৰত ধান বুটলা ভাটৌৰ জাক , জিৰিক জিৰিক ডাঙৰিভাৰৰ দৃশ্য সুলভ । খেতিৰ ভৰপকৰ সময়ছোৱা অসমীয়া খেতিয়কসকলৰ পুৱাৰ পৰা গধূলিলৈকে কাম । দিনটো প্ৰায় পথাৰতে পাৰ হয় । পুৱাৰ পালমৰা পঁইতা-কৰ্কৰাৰে দিনটো আৰম্ভ হ ’ লেও বাকী খোৱা - লোৱাবোৰো পথাৰতে কৰা হয় । পথাৰৰ মুকলিত বহি ইটো -সি টো খোৱাৰ আমেজই সুকীয়া । ৰোৱাৰ দিনত কামৰ ফাঁকতে ৰোৱণী - হালোৱা আটায়ে মিলি আলিতে বহি চাহ-জলপানৰ মেল পাতে । গুৰৰ সৈতে ৰঙাচাহকণ বৰ জুতিলগা হয় পথাৰত । চাহ দিবলৈ আহোঁতেই হালোৱাই হাল বাওতে ধৰা পুঠি - গৰৈচিৰিকা দুই - চাইটা দি পথায় । সেই মাছেই গৃহিণীয়ে দুপৰীয়াৰ ভাতসাঁজৰ লগত দি পথালে সমাৰ বোৱা মাটি আৰু পোৰা মাছৰ পিটিকাৰ ফুৰ্ফুৰীয়া গোন্ধ এক

ধূসৰতাৰ কাব্য

নৈ য়ে এৰা সুঁ‌তি এটাৰ গাত এলানি নিৰ্জল পদচিহ্ন গৰখীয়া হাবিত হেৰাই যোৱা  সুহুৰিৰ দৰে মাত মাজনিশাৰ বনকেতেকী অথবা মেঘমালাত বিলীন হোৱা ভাসমান নক্ষত্ৰপুঞ্জ বুকুত তপ্ত বালিৰ  সহস্ৰ সূৰ্য বান্ধি কৰা সমুজ্বল কাব্য কামনাৰ বাবেই মদৰুৱা ধূলিত আকণ্ঠ ডুব গৈয়ো আমি বাট বুলিম অনন্তকাল ধূসৰতাৰ মাজেৰে   (বুকুত হাত ৰাখিও হেৰাই যোৱা প্ৰতিগৰাকী ব্যক্তিলৈ অকৃত্ৰিম ভালপোৱাৰে)